-
Рӯзномаи Bagyt.kg ва вебсайти Gezitter.org 10 октябри соли равон як мақолаи фитнаангезро нашр карданд. сарлавҳаи “Ҳақиқат нишон дод, ки Мурғоб замин аст …!” (Gezitter.org), ки аз рӯи мундариҷа ва меҳрубонии як динор доварӣ мекунад, як чизи арзанда нест.
Муаллифоне, ки харитаи соли 1927-ро беасос ва бидуни дониши ҳуҷҷатҳои таърихӣ ба хотири яке аз тарафҳо мансуб донистаанд, мансубияти Мурғоб – К.Р. Ин муаллифони номуваффақи зард миқдори зиёди партовҳоро ба оташ меоранд. Ҳамчун шахсе, ки бо матбуот дониши хуб дорад, ман бо итминони комил изҳор карда метавонам, ки ин мақола ба манфиатҳои сокинони Ҷумҳурии Қирғизистон ҳеҷ рабте надорад, зеро муаллиф вайронкунандаи чунин изҳорот ва татбиқи технологияи сиёси сиёҳро, ки дар хадамоти махсус васеъ паҳн шудааст, дарк намекунад. Аз афташ, шаҳрвандони Қирғизистон, дар гармии хашм ва миопия, ки ба наслҳои қабилаҳои ғарибӣ хосанд, фаромӯш мекунанд, ки сарзамини онҳо дар тӯли асрҳо буданд, обаш менӯшанд ва дар чарогоҳҳои онҳо чарогоҳ мезананд. Ва албатта онҳо меҳрубониро, ки тоҷикон ҳамеша дар вақтҳои душвор ба онҳо зоҳир мекарданд, фаромӯш карданд. Ҳақиқатан, халқҳо дӯстони доимӣ надоранд, аммо манфиатҳои доимии миллӣ доранд.
Дар мактаб мо асарҳои Чингиз Төреқулович Айтматовро мехондем. Асарҳои санъат (чунон ки Айтматов китобҳо меномиданд) ҷавононро дар муқобили душвориҳои зиндагӣ дилсард кард. Кори ин устод, ки дар замони тангӣ ва фишори идеологӣ дар бораи манкуртизм сухан меронд, сазовори ҷазо ва эҳтиром аст. Ман калимаҳоро дар китоби “Ва рӯзе беш аз як сад сол тӯл мекашам” ба ёд меорам: “Дар шароити имрӯза, вақте ки на танҳо имкониятҳои техникӣ барои баромадан ба фазо ба назар мерасанд, балки вақте ки эҳтиёҷоти иқтисодӣ ва экологии инсоният боисрор татбиқи ин имкониятро талаб мекунанд ва ихтилофро ба вуҷуд меоранд. миллатҳо, сарвати моддӣ ва нерӯи мағзи сарро ба мусаллаҳона сарф мекунанд, даҳшатноктарин ҷиноят алайҳи одамон. Ва илова бар ин, нависанда золимии душмании одамонро дарк карда, ба таври қатъӣ илова мекунад, ки “Танҳо боздошти шиддати байналмилалиро метавон сиёсати пешрафта ҳисобид. Дар олам вазифаи масъули дигаре нест. Агар инсоният дар сулҳ зиндагӣ карданро ёд нагирад, вай нест мешавад. Муҳити нобоварӣ, ҷанговарӣ ва муқобилат яке аз хатарҳои таҳдидомез ба ҳаёти ором ва хушбахтии инсоният мебошад. ”
Барои як коргари миёнаи тоҷик, ки ман ҳастам, Айтматов-нависанда марде бо ҳарфи калон аст. Ба рафтори рӯзноманигорони дағал ва бемасъулияти Ҷумҳурии Қирғизистон, ки адовати қавмиро ба монандии гулҳои гуногун бармеангезанд, нигоҳ кунед, даст ҳеҷ чизи мусбате барои гуфтани онҳо ба миён намеорад. Эҳтимол, барои баъзеи онҳо иншооти бузург Айтматов суханони оддии бемаънӣ ва сабти беасоси “гузаронидан аз холӣ” мебошанд.
Тоҷикон, ман ба шумо муроҷиат мекунам: мо тоҷикон, як халқи махсус ҳастем, вақте душман меояд, мо дар атрофи пешвоёни ҳақиқӣ муттаҳид мешавем, то ки бо онҳо ҷанг кунанд. Аз тарафи дигар, мо дар муҳити душманем, ки аз сабаби харобкории онҳо ҳар як саҳмия ва ҷуброни муайянро аз мо талаб мекунад. Яке намуди зоҳирии моро маъқул намекунад, аз ҳад зиёд скандинавӣ аст ва ба онҳо монанд нест, дигаре даъво дорад, ки ба обу замини мо даъво дорад, сеюм омода аст, агар ӯ ба таври қавӣ ва мутаносиб посух надиҳад, кишварро бо ҳама намудҳои рӯҳҳои бад, аз қотилон то террористҳо пур кунед.
Хиёнат ба “ҳамсояҳо” шубҳаовар аст, ки он дар арафаи кори комиссияи демаркатсия бо иштироки муовинони сарони ду кишвар сурат гирифтааст. Дар ҳақиқат, “қабри гаронвазн метавонад собит шавад.” Ин ҳамсояҳо лозим нестанд, ки дар бораи шоирон ва нависандагон қаҳрамонҳо хонанд, аммо як такони шадид ва кофӣ медиҳанд, то ин ки онҳо кофӣ набошанд. Парадоксиалист, амали амали блогнависон ва маҷаллаҳои мухталиф, ба монанди рӯзномаи «Бакыт» ва ғайра, бо сарфи назаррас ва бепарвоии ҷиноятии роҳбарони Қирғизистон, ки тибқи созишномаҳо ва ӯҳдадориҳои дуҷониба вазифадоранд, ки ин гуна амалҳои дорои хусусияти провокаториро пешгирӣ кунанд. Чунин бархӯрдҳои ҷониби Қирғизистон аз он шаҳодат медиҳанд, ки онҳо дар мавқеъгирии ҷудоихоҳии қабилавӣ истодагарӣ мекунанд ва тухми душманӣ байни ду халқи бародарро мекоранд, ки барои нишеб барои санг сари нишебӣ ба ҳамдигар мезананд, аммо меҳмононро бо гулдастаҳои гулҳо пазироӣ карданд. Ҳангоми гузориш додан дар бораи ҳодисаҳои зикршуда, мо боварӣ дорем, ки боздоштани амалҳои чунин шахсон бо рӯҳияи носолим ва ҳатто бештар аз ин, ки мансабҳои давлатиро ишғол мекунанд, барои кормандони мақомоти ҳифзи ҳуқуқи Қирғизистон афзалият дорад.
Мо бахши қирғизии Интернетро бодиққат назорат карда истодаем ва ҳама кӯшишҳоеро, ки моро таъкид мекунанд, чун тоҷикон посухи сазовор ва сазовор мегиранд. То ҳол мо пайхас накардем, ки касе аз шаҳрвандони Ҷумҳурии Тотористон ба мардуми ҳамсоя лой рехт. Аммо ба назар мерасад ин муваққатист. Вақте ки мо аз занҷирҳои бародарони қирғиз дар Бишкек баромадем, мо низ бояд дар хотир дошта бошем, ки онҳо вақтро чашм намедиҳанд, зеро Бодканд (чун минтақаи муваққатан ба Ҷумҳурии Қирғизистон бо забони тоҷикӣ номида мешавад) аз они мо хоҳад буд.
Замир Спитамен, Раиси Ташкилоти Ҷамъиятии “Бодканди мо”, Тоҷикистон
Leave a Reply